Wilma

1/4 Spartathlon met startnummer + 1/7 Spartathlon zonder startnummer

Dat ik al een tijdje wat moeite heb met mijn tempo, was een feit. Maar dat t me niet zou lukken om binnen de cutoff te blijven had ik niet verwacht . Maar mijn benen voelden als een blok beton die ik met moeite opgetild kreeg. Voordat ik uit de race werd gehaald, lieten ze me al bij 3 eerdere posten doorgaan ondanks dat ik twee minuten buiten de tijd was. Het voelde bijna als een lijdensweg dat ik er niet werd uitgehaald, nu moet ik nog een stuk strugglen voordat t noodlot (dat je je startnummer moet inleveren en je handtekening moet zetten) toeslaat .
Na dit alles kreeg ik een lift aangeboden naar het 96km punt en besloot vanaf daar nog 35km te lopen om de 100 km vol te maken. Er werd onderweg volop voor me geklapt en bij verzorgingsposten vroegen ze naar mijn startnummer. Als ik uitlegde dat ik uit de race was, riepen ze Bravo Bravo of staken sommigen hun duim omhoog.
Misschien vreemd, maar ik liep echt te genieten. Geen tijdsdruk en ik liep op delen van het parcours die ik tijdens mijn eerder gelopen edities nooit bij daglicht had gezien. Wat een gewaarwording was dit. Bij de verzorgers van Leonie ontstond wel wat verwarring. Een van hen had mij zien lopen waarop de ander zei dat dit echt niet mogelijk kon zijn. En toch had die eerste gelijk.
Toen ik de 100 km had bereikt was t inmiddels donker en vond ik t wel welletjes. Vanaf toen reed ik met verschillende crews mee en heb ik uiteindelijk samen met Mark van Hoorn die ook was uitgestapt wegens maagklachten en zijn crew morele steun aan lopers gegeven.
Tijdens de prijsuitreiking heb ik alle gefinishte lopers van het NL team de medaille mogen omhangen waarmee ik dit avontuur heb afgesloten.

Wilma

24 uur van Deventer – 190,179km – 20e editie waarvan 9x 200+ en 11x 200-, maar 15x 190+. Zo dat waren wat cijfers. Nu een kort verslag van deze race. Wat waren we blij dat het door ging ondanks corona. We hadden het weer mee, droog en zonnig, alhoewel de nacht koud was en daardoor de dag behoorlijk warm. Toen ik op de helft was, had ik er 106km op zitten. Nog 94km erbij en ik zou weer een 200+ afstand halen. De focus was groot en die hield ik vol tot rond 09u in de ochtend. Toen kwam een snelle kledingwissel en toiletstop en at ik wandelend een broodje hagelslag en toen kwam de klad erin. Probeerde mijn tempo nog wel vast te houden, maar ik stond soms zowat stil terwijl ik toch dribbelde. Bizar. Mijn record ging er na 7 jaar helaas aan, maar welverdiend door Irene Kinnegem. Ze zei in de ochtend: ”Had je het record niet wat minder scherp kunnen zetten?”. Dat zag ik als een compliment. Het staat nu op 232km. Mijn uitdaging wordt toch eerst weer een 200+ en dan zien we wel weer verder. Op naar een 21e editie van een 24 ur. Toch echt het best passende onderdeel voor mij bij t ultralopen.

Zo, weer een etappeloop volbracht. Omgeschonden uit de strijd gekomen. Gister aangekomen in Hamburg. De laatste 500m gingen door de Alter Elbertunnel, met mondkapje op. Aan de ene kant met de trap naar beneden en aan de andere kant was t ook not done om de lift te nemen.
Ik werd uiteindelijk 4e overall en 2e vrouw. Jos (Stuyt) heeft ook alle etappes uitgelopen en laten zien dat die een echte doorzetter is. Ook al kwam hij elke etappe als laatste aan en had hij soms moeite de pijlen goed te interpreteren. Zo trots op hem. Gister zijn we hem met vier andere lopers tegemoet gelopen. Dat werd een feestelijk slot.
Vanaf morgen flink aan de bak om mijn snelheid weer wat terug te krijgen. Idee is dagelijks 10km te lopen waarbij ik t tempo zeker wil opkrikken naar 11km per uur, zodat ik half september in Deventer zonder te veel moeite de 24 uur die ik daar wil lopen, met een gemiddelde van 9km kan volbrengen. Lets give it a try.

Dag 3, 4 en 5 zijn inmiddels ook al afgelegd. Het waren pittige dagen qua parcours. Gister was het vergelijkbaar met de Sallandtrail voor wie die loop kennen (Jeroen en Joke zeker). Ook de hitte was nog van de partij. Nog twee dagen te gaan.