1/4 Spartathlon met startnummer + 1/7 Spartathlon zonder startnummer
Dat ik al een tijdje wat moeite heb met mijn tempo, was een feit. Maar dat t me niet zou lukken om binnen de cutoff te blijven had ik niet verwacht . Maar mijn benen voelden als een blok beton die ik met moeite opgetild kreeg. Voordat ik uit de race werd gehaald, lieten ze me al bij 3 eerdere posten doorgaan ondanks dat ik twee minuten buiten de tijd was. Het voelde bijna als een lijdensweg dat ik er niet werd uitgehaald, nu moet ik nog een stuk strugglen voordat t noodlot (dat je je startnummer moet inleveren en je handtekening moet zetten) toeslaat .
Na dit alles kreeg ik een lift aangeboden naar het 96km punt en besloot vanaf daar nog 35km te lopen om de 100 km vol te maken. Er werd onderweg volop voor me geklapt en bij verzorgingsposten vroegen ze naar mijn startnummer. Als ik uitlegde dat ik uit de race was, riepen ze Bravo Bravo of staken sommigen hun duim omhoog.
Misschien vreemd, maar ik liep echt te genieten. Geen tijdsdruk en ik liep op delen van het parcours die ik tijdens mijn eerder gelopen edities nooit bij daglicht had gezien. Wat een gewaarwording was dit. Bij de verzorgers van Leonie ontstond wel wat verwarring. Een van hen had mij zien lopen waarop de ander zei dat dit echt niet mogelijk kon zijn. En toch had die eerste gelijk.
Toen ik de 100 km had bereikt was t inmiddels donker en vond ik t wel welletjes. Vanaf toen reed ik met verschillende crews mee en heb ik uiteindelijk samen met Mark van Hoorn die ook was uitgestapt wegens maagklachten en zijn crew morele steun aan lopers gegeven.
Tijdens de prijsuitreiking heb ik alle gefinishte lopers van het NL team de medaille mogen omhangen waarmee ik dit avontuur heb afgesloten.
24 uur van Deventer – 190,179km – 20e editie waarvan 9x 200+ en 11x 200-, maar 15x 190+. Zo dat waren wat cijfers. Nu een kort verslag van deze race. Wat waren we blij dat het door ging ondanks corona. We hadden het weer mee, droog en zonnig, alhoewel de nacht koud was en daardoor de dag behoorlijk warm. Toen ik op de helft was, had ik er 106km op zitten. Nog 94km erbij en ik zou weer een 200+ afstand halen. De focus was groot en die hield ik vol tot rond 09u in de ochtend. Toen kwam een snelle kledingwissel en toiletstop en at ik wandelend een broodje hagelslag en toen kwam de klad erin. Probeerde mijn tempo nog wel vast te houden, maar ik stond soms zowat stil terwijl ik toch dribbelde. Bizar. Mijn record ging er na 7 jaar helaas aan, maar welverdiend door Irene Kinnegem. Ze zei in de ochtend: ”Had je het record niet wat minder scherp kunnen zetten?”. Dat zag ik als een compliment. Het staat nu op 232km. Mijn uitdaging wordt toch eerst weer een 200+ en dan zien we wel weer verder. Op naar een 21e editie van een 24 ur. Toch echt het best passende onderdeel voor mij bij t ultralopen.
Thomas
Hi Wilma,
it was great fun to run with you. Hope to see you at Deventer and on the Holland-Tour 2021.
Please let us talk about Deventer an the Holland tour – BehrensTom@gmx.de
Wilma
Zo, weer een etappeloop volbracht. Omgeschonden uit de strijd gekomen. Gister aangekomen in Hamburg. De laatste 500m gingen door de Alter Elbertunnel, met mondkapje op. Aan de ene kant met de trap naar beneden en aan de andere kant was t ook not done om de lift te nemen.
Ik werd uiteindelijk 4e overall en 2e vrouw. Jos (Stuyt) heeft ook alle etappes uitgelopen en laten zien dat die een echte doorzetter is. Ook al kwam hij elke etappe als laatste aan en had hij soms moeite de pijlen goed te interpreteren. Zo trots op hem. Gister zijn we hem met vier andere lopers tegemoet gelopen. Dat werd een feestelijk slot.
Vanaf morgen flink aan de bak om mijn snelheid weer wat terug te krijgen. Idee is dagelijks 10km te lopen waarbij ik t tempo zeker wil opkrikken naar 11km per uur, zodat ik half september in Deventer zonder te veel moeite de 24 uur die ik daar wil lopen, met een gemiddelde van 9km kan volbrengen. Lets give it a try.
Anoniem
Je bent er bijna wilma!!! Ben benieuwd of je laatste dag wat koeler zal zijn! Veel succes nog 😘
Wilma
Dag 3, 4 en 5 zijn inmiddels ook al afgelegd. Het waren pittige dagen qua parcours. Gister was het vergelijkbaar met de Sallandtrail voor wie die loop kennen (Jeroen en Joke zeker). Ook de hitte was nog van de partij. Nog twee dagen te gaan.
Wilma
Dag 2. Eisleben- Rubeland. 79km. Echt niet normaal vandaag. Wat een parcours. Dwars door bossen zonder duidelijke paden. Niet te doen. Alleen op de stukken langs de autoweg met asfalt voelde ik me als een vis in het water . Bij de finish waren de ervaringen verschillend ‘geweldig die bospaden ‘ dit parcours is echt mijn parcours . Nou niet de mijne. Echt niet en al helemaal niet vpor Erwin die de route moest markeren. Morgen nieuwe dag met nieuwe kansen.
Wilma
Dag 1 van de Glorreichen 7. Leipzig – Eisleben 74.5km – 9uur en 18min. Veel trail, maar ook heel verrassend dat er hier in het voormalig Oost-Duitsland een hele wijncultuur. Hele stukken gewandeld omdat ik gewoon niet kan hardlopen over smalle bospaadjes. Erwin had de route gepijld. Prima gedaan. Wel jammer dat we ma afloop verdeeld worden over 4 hotels en elkaar daardoor niet zien. Eten gebeurt ergens in een lokaal restaurant waar je gerust twee uur voor uit moet trekken
Ook daar zit je niet echt op te wachten. Je wil gewoon lekker op je bed liggen. Maar de route had veel goed gemaakt. Morgen 79km.
Wilma
Spartathlon 2020. Helaas geen directe plaatsing. Maar wel als 36e op de wachtlijst. Normaliter staan ongeveer 80 personen van de wachtlijst alsnog aan de start. Dus ik ging er vanuit dat ik er dit jaar weer bij zou zijn.
En toen kwam corona. Alle wedstrijden werden afgelast maar daarvoor in de plaats kwamen virtuele loopjes. Ik koos voor de GVRAT, 1.021km van Memphis naar Tennessee. Mjjn streven was om dit in een maand te doen en het lukte. In de ochtend stond ik om 05.45u buiten en was ik rond 08u terug met 21.1 km op de teller. In de avond, meestal voor t eten voegde ik er nog 10 aan toe. En in de weekenden liep ik niet alleen s morgens 21.1km maar ook in de middag.
Zo, missie 1 geslaagd. Ik nam even “”rust”” door niet meer elke dag twee keer te lopen. Maar na twee weken had ik toch wel weer behoefte aan een uitdaging. Het werd het Pieterpad. 489km in twee weken. Hetzelfde concept en ook dat lukte. Zoiets blijkt mij erg te stimuleren, ontdekte ik.
Missie 2 geslaagd.
Inmiddels had ik vernomen dat de 7 daagse etappeloop van Leipzig naar Hamburg door zou gaan. Jippie, dan loop ik in 1 week 515km. Dan ben ik daarna wel klaar voor de Spartathlon.
Totdat ik het bericht ontving dat ze deze keer geen mensen toelaten van de wachtlijst vanwege corona.
Helaas, maar niet getreurd, nu ga ik eind september meedoen aan een 24 uursloop in Deventer. Ook daarvoor komen de kms goed van pas die ik vanaf morgen ga lopen . Zal jullie dagelijks op de hoogte houden.
Groet uit Leipzig waar ik met Peter naar toe ben gefietst in 10 dagen.
Lenie
Doelen niet gehaald maar wel 197 km gelopen onder barre omstandigheden. Super prestatie Wilma. Mag je zeker trots op zijn. En helemaal uitgelopen terwijl je wist dat je je doel niet zou halen.
Wat een verhaal, Wilma! Weer een hele speciale editie. Je hebt het ongelooflijk goed gedaan. Wat ben jij een goede troubleshooter! Ter plekke alle obstakels tackelen. Respect! Groetjes, Joke
Wilma
Spartathlon 2019 – nieuwe editie, nieuwe ervaring, nieuwe finish. Had al eerder het plan gevat om semi verkleed deze race te lopen. Vorig jaar passeerde een loopster mij in een super woman pak. Zoiets wil ik ook volgend jaar, maar ja, dat herinnerde ik me pas weer een week voor vertrek en zo snel vond ik niets. Wel een roze jurkje met glitters. Ook leuk, maar na 60 km voelden mijn benen loodzwaar en was ik al aardig door de hitte bevangen met temperaturen rond de 34 graden. Ook voelde het net alsof ik een gat in mijn maag had, ik at af en aan, reepjes, appelmoes, ontbijtkoek, maar bleef honger houden. Het jurkje verving ik door een t shirt dat ik voor alle zekerheid bij me had gestoken. Maar veel verschil maakte het niet. Het werd voorlopig nog niet koeler, maar de cutofftijden werden behoorlijk krap. Bij de 70 km had ik nog maar 3 minuten over. En ze waren streng dit jaar. Jean Louis, een van de deelnemers van de HUT liep achter me, nam een korte break, kwam 27sec te laat bij de checkpoint en werd uit de race gehaald. Dat is ook de Spartathlon. Ik kachelde rustig voort, bleef op ’t randje van de toegestane tijd lopen, at de bakjes koude pasta met kaas waarmee Erwin voor me klaar stond bij de posten waar hij mocht komen, at het wandelend op en vervolgde weer mijn weg. Durfde het niet aan om energie ter verspillen door wat sneller door te lopen waardoor ik wat meer speling zou krijgen. Rekende erop dat ik daar beter mee kon wachten totdat de zon onder was. Dit was een goede beslissing, want rond de 90km nam de warmte af en kon ik steeds een beetje langer door blijven dribbelen, werden de wandelpauzes korter en had ik binnen een uur mijn voorsprong op de cutoffs uitgebouwd naar een half uur. Zo, dat gaf lucht. Puh! Had niet eerder zo uitgekeken naar de avond. Bij de Sangaspas besloot ik geen schoenenwissel te doen, want daarmee zou ik weer onnodig tijd verliezen. Foute keuze, want boven op de berg aangekomen, kreeg ik behoorlijke schrik, ik blokkeerde volledig. Met mijn hoka’s zonder enig profiel gleed ik na een paar stappen al onderuit. Ons jaarlijkse uitje naar de bergen was er deze zomer bij ingeschoten, dus geen berg gezien in deze voorbereiding. Mijn maag keerde om, werd terstond misselijk en mijn benen beefden, niet normaal. Onderweg in de klim naar boven had ik onze Italiaanse HUT deelnemer Roldano ingehaald die mij vervolgens voorbij kwam in de afdaling, mijn hand vastpakte en me naar beneden loodste waar we 05.30 uur aan kwamen, een uur voor de cut off. Ongelooflijk, had ik nog een half uur goed gemaakt. Roldano was letterlijk mijn redder in nood. Laten we het houden op de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment. Eenmaal terug op ’t asfalt voelde ik me al snel weer beterder en stelde ik hem voor samen verder te lopen. Maar hij koos zijn eigen weg wat uiteindelijk helaas resulteerde in een dnf. Over 2,5 uur zou ’t weer licht worden en vast ook weer warm. Ik kreeg een goed ritme te pakken van zo’n 5 minuten hardlopen en een minuutje wandelen en nam een aantal lopers die ik onderweg passeerde mee op sleeptouw. Bijna allemaal liepen ze hier voor de eerste keer. Ze begrepen dat het slim was om het vlakke stuk tot aan de snelweg wat vlotter af te leggen, zodat we voor het laatste stuk nog wat tijd over zouden hebben. We waren een super team met elkaar. Geweldig dit! Het was ook een bont gezelschap aan nationaliteiten, uit Turkije, Finland, Roemenië, Spanje, België. Eenmaal bij de snelweg zagen we dat we maar liefst twee uur voorsprong hadden opgebouwd. Ik wil nog net niet zeggen ‘’Appeltje eitje’’, want we hadden nog ruim een marathon voor de boeg. En ja hoor, daar kwam die, de zon, en niet zo’n beetje ook. De vaart ging eruit, totdat ik na 15 km ontdekte dat we onze voorsprong met ruim 50 minuten hadden verloren. We besloten toch maar weer even de pas erin te zetten, tot aan de steile weg omhoog. Vanaf daar zou het alleen maar naar beneden gaan en heb ik iedereen uit het oog verloren. Ik wist dat ik niets meer had te vrezen en besloot op mijn dooie gemak naar de finish te lopen. Had totaal geen motivatie om er nog een race van te maken, haakte hier en daar aan bij een loper die net als ik geen puf meer had en zo kwam ik op het laatste vlakke stuk naar Sparta aan. Nog 5,5 km te gaan en 43 minuten over om binnen de 35 uur te finishen. ‘’Het zou mooi zijn als je alsnog onder de 35 uur finisht’’, had Erwin me bij de laatste post gezegd waar hij als verzorger mocht komen. En…. daar stond ook Anna weer, mij op te wachten met haar fiets, net als een aantal eerdere edities. Ze was helemaal door het dolle en begeleidde me tot aan de finish. Onderweg pikten we nog een Spanjaard op uit Madrid, maar het werd toch een finish iets na 35 uur en we moesten ook even wachten voor de ceremonie, omdat er op dat moment meerdere finishers tegelijk waren. Geen probleem, ik was binnen en blij. Heel blij, de sfeer, de mensen, ik voel me een gezegend mens.
1/4 Spartathlon met startnummer + 1/7 Spartathlon zonder startnummer
Dat ik al een tijdje wat moeite heb met mijn tempo, was een feit. Maar dat t me niet zou lukken om binnen de cutoff te blijven had ik niet verwacht . Maar mijn benen voelden als een blok beton die ik met moeite opgetild kreeg. Voordat ik uit de race werd gehaald, lieten ze me al bij 3 eerdere posten doorgaan ondanks dat ik twee minuten buiten de tijd was. Het voelde bijna als een lijdensweg dat ik er niet werd uitgehaald, nu moet ik nog een stuk strugglen voordat t noodlot (dat je je startnummer moet inleveren en je handtekening moet zetten) toeslaat .
Na dit alles kreeg ik een lift aangeboden naar het 96km punt en besloot vanaf daar nog 35km te lopen om de 100 km vol te maken. Er werd onderweg volop voor me geklapt en bij verzorgingsposten vroegen ze naar mijn startnummer. Als ik uitlegde dat ik uit de race was, riepen ze Bravo Bravo of staken sommigen hun duim omhoog.
Misschien vreemd, maar ik liep echt te genieten. Geen tijdsdruk en ik liep op delen van het parcours die ik tijdens mijn eerder gelopen edities nooit bij daglicht had gezien. Wat een gewaarwording was dit. Bij de verzorgers van Leonie ontstond wel wat verwarring. Een van hen had mij zien lopen waarop de ander zei dat dit echt niet mogelijk kon zijn. En toch had die eerste gelijk.
Toen ik de 100 km had bereikt was t inmiddels donker en vond ik t wel welletjes. Vanaf toen reed ik met verschillende crews mee en heb ik uiteindelijk samen met Mark van Hoorn die ook was uitgestapt wegens maagklachten en zijn crew morele steun aan lopers gegeven.
Tijdens de prijsuitreiking heb ik alle gefinishte lopers van het NL team de medaille mogen omhangen waarmee ik dit avontuur heb afgesloten.
Wilma
Noot van de webmaster Jasper: we gaan toch maar weer hier posten, want xs4all is niet meer wat het was.
Hier nogmaals een link naar de oude site: https://loopje.home.xs4all.nl/hg/blogjes/Wilma.html
Maar verder dus “hier” op loopje.nl: https://loopje.nl/blog/wilma/ .
24 uur van Deventer – 190,179km – 20e editie waarvan 9x 200+ en 11x 200-, maar 15x 190+. Zo dat waren wat cijfers. Nu een kort verslag van deze race. Wat waren we blij dat het door ging ondanks corona. We hadden het weer mee, droog en zonnig, alhoewel de nacht koud was en daardoor de dag behoorlijk warm. Toen ik op de helft was, had ik er 106km op zitten. Nog 94km erbij en ik zou weer een 200+ afstand halen. De focus was groot en die hield ik vol tot rond 09u in de ochtend. Toen kwam een snelle kledingwissel en toiletstop en at ik wandelend een broodje hagelslag en toen kwam de klad erin. Probeerde mijn tempo nog wel vast te houden, maar ik stond soms zowat stil terwijl ik toch dribbelde. Bizar. Mijn record ging er na 7 jaar helaas aan, maar welverdiend door Irene Kinnegem. Ze zei in de ochtend: ”Had je het record niet wat minder scherp kunnen zetten?”. Dat zag ik als een compliment. Het staat nu op 232km. Mijn uitdaging wordt toch eerst weer een 200+ en dan zien we wel weer verder. Op naar een 21e editie van een 24 ur. Toch echt het best passende onderdeel voor mij bij t ultralopen.
Hi Wilma,
it was great fun to run with you. Hope to see you at Deventer and on the Holland-Tour 2021.
Please let us talk about Deventer an the Holland tour – BehrensTom@gmx.de
Zo, weer een etappeloop volbracht. Omgeschonden uit de strijd gekomen. Gister aangekomen in Hamburg. De laatste 500m gingen door de Alter Elbertunnel, met mondkapje op. Aan de ene kant met de trap naar beneden en aan de andere kant was t ook not done om de lift te nemen.
Ik werd uiteindelijk 4e overall en 2e vrouw. Jos (Stuyt) heeft ook alle etappes uitgelopen en laten zien dat die een echte doorzetter is. Ook al kwam hij elke etappe als laatste aan en had hij soms moeite de pijlen goed te interpreteren. Zo trots op hem. Gister zijn we hem met vier andere lopers tegemoet gelopen. Dat werd een feestelijk slot.
Vanaf morgen flink aan de bak om mijn snelheid weer wat terug te krijgen. Idee is dagelijks 10km te lopen waarbij ik t tempo zeker wil opkrikken naar 11km per uur, zodat ik half september in Deventer zonder te veel moeite de 24 uur die ik daar wil lopen, met een gemiddelde van 9km kan volbrengen. Lets give it a try.
Je bent er bijna wilma!!! Ben benieuwd of je laatste dag wat koeler zal zijn! Veel succes nog 😘
Dag 3, 4 en 5 zijn inmiddels ook al afgelegd. Het waren pittige dagen qua parcours. Gister was het vergelijkbaar met de Sallandtrail voor wie die loop kennen (Jeroen en Joke zeker). Ook de hitte was nog van de partij. Nog twee dagen te gaan.
Dag 2. Eisleben- Rubeland. 79km. Echt niet normaal vandaag. Wat een parcours. Dwars door bossen zonder duidelijke paden. Niet te doen. Alleen op de stukken langs de autoweg met asfalt voelde ik me als een vis in het water . Bij de finish waren de ervaringen verschillend ‘geweldig die bospaden ‘ dit parcours is echt mijn parcours . Nou niet de mijne. Echt niet en al helemaal niet vpor Erwin die de route moest markeren. Morgen nieuwe dag met nieuwe kansen.
Dag 1 van de Glorreichen 7. Leipzig – Eisleben 74.5km – 9uur en 18min. Veel trail, maar ook heel verrassend dat er hier in het voormalig Oost-Duitsland een hele wijncultuur. Hele stukken gewandeld omdat ik gewoon niet kan hardlopen over smalle bospaadjes. Erwin had de route gepijld. Prima gedaan. Wel jammer dat we ma afloop verdeeld worden over 4 hotels en elkaar daardoor niet zien. Eten gebeurt ergens in een lokaal restaurant waar je gerust twee uur voor uit moet trekken
Ook daar zit je niet echt op te wachten. Je wil gewoon lekker op je bed liggen. Maar de route had veel goed gemaakt. Morgen 79km.
Spartathlon 2020. Helaas geen directe plaatsing. Maar wel als 36e op de wachtlijst. Normaliter staan ongeveer 80 personen van de wachtlijst alsnog aan de start. Dus ik ging er vanuit dat ik er dit jaar weer bij zou zijn.
En toen kwam corona. Alle wedstrijden werden afgelast maar daarvoor in de plaats kwamen virtuele loopjes. Ik koos voor de GVRAT, 1.021km van Memphis naar Tennessee. Mjjn streven was om dit in een maand te doen en het lukte. In de ochtend stond ik om 05.45u buiten en was ik rond 08u terug met 21.1 km op de teller. In de avond, meestal voor t eten voegde ik er nog 10 aan toe. En in de weekenden liep ik niet alleen s morgens 21.1km maar ook in de middag.
Zo, missie 1 geslaagd. Ik nam even “”rust”” door niet meer elke dag twee keer te lopen. Maar na twee weken had ik toch wel weer behoefte aan een uitdaging. Het werd het Pieterpad. 489km in twee weken. Hetzelfde concept en ook dat lukte. Zoiets blijkt mij erg te stimuleren, ontdekte ik.
Missie 2 geslaagd.
Inmiddels had ik vernomen dat de 7 daagse etappeloop van Leipzig naar Hamburg door zou gaan. Jippie, dan loop ik in 1 week 515km. Dan ben ik daarna wel klaar voor de Spartathlon.
Totdat ik het bericht ontving dat ze deze keer geen mensen toelaten van de wachtlijst vanwege corona.
Helaas, maar niet getreurd, nu ga ik eind september meedoen aan een 24 uursloop in Deventer. Ook daarvoor komen de kms goed van pas die ik vanaf morgen ga lopen . Zal jullie dagelijks op de hoogte houden.
Groet uit Leipzig waar ik met Peter naar toe ben gefietst in 10 dagen.
Doelen niet gehaald maar wel 197 km gelopen onder barre omstandigheden. Super prestatie Wilma. Mag je zeker trots op zijn. En helemaal uitgelopen terwijl je wist dat je je doel niet zou halen.
Aalter – 22 feb 2020 – 18e 24 ursloop – 197,4 km – weer scheef lopend geëindigd, na twee dagen nog steeds enorm gevoelige voetzolen en spierpijn in mijn rechterzij, vastgesteld dat de appelmoesjes amper zoden aan de dijk zetten als je honger hebt en nog nooit zoveel pasta gegeten als deze keer. Bij de marathon hebben lopers vaak de wens om deze afstand binnen de vier uur af te leggen. Bij 24 uurslopen geldt de 200+km grens. Ik was deze keer, volgens mij, goed genoeg getraind om dat te halen. En ondertussen hoopte ik op een eindstand van 212km zodat ik voor de komende drie jaar zonder loting mag deelnemen aan mijn jaarlijkse uitje, de Spartathlon. Maar beide doelen zijn niet behaald. Ik had een plan, de eerste 6 uur, 10 km per uur en daarna wat afzakken. Maar dat afzakken ging wel erg snel. Ik kwam zowat niet vooruit. Werd zelfs duizelig, twee zouttabletjes hielpen wonderbaarlijk snel. Maar ondertussen was Steffie, met wie ik opliep, gaan wandelen en had ik enige moeite zelf de draad weer op te pakken. Gelukkig hervatte ik me en bleef de schade beperkt met een tussenstand van 110km na 12 uur lopen. Maarten en Jos, die afgelopen jaar ook deelnamen aan de Holland Ultratour, maakten er hun debuut en bleven ook maar door en door en door gaan (Oké, Maarten heeft uurtje in de camper gelegen). Samen met Katie en mij waren zij een van de weinige overgebleven lopers die uiteindelijk de 24 uur hebben volgemaakt. Halverwege ging ik rekenen en bedacht ik dat elk half uur vier rondes van 944 meter voldoende zou zijn om mijn einddoel te bereiken. Als ik dan tijd over had, mocht ik van mezelf af en toe een stukje wandelen. Maar na een paar uur had ik door dat ik had misgeteld. En eerlijk gezegd merkte ik ook dat vier rondjes achter elkaar hardlopen ook niet meer lukte. Ik wandelde wat vaker, niet lang, hooguit een halve minuut, maar wel af en aan. Totdat ik na 181 km doorkreeg dat er een andere loper nog geen minuut achter me zat en in dezelfde ronde. Yeh, ik had weer een uitdaging. Had de spirit hem voor te blijven, wat zowel mij als de betreffende loper op gang hield. Hij trok halverwege een ander t shirt aan, dus toen had ik hem even niet in de gaten. Dat was wel grappig. Dacht ik dat ik ‘m van me had afgeschud, bleek die toch nog op mijn hielen te zitten. Ik ben trots omdat ik niet heb gelanterfant, omdat ik niet heb opgegeven ondanks wind en regen, omdat mijn vader aan het eind kwam kijken en er zichtbaar van genoot en natuurlijk trots op Erwin die me overdag heeft geholpen en Henriette die me op twee plekken continue aanmoedigde. Op naar nummer 19.
Nog_vijf_minuten_te_gaan__met_mijn_vader_als_supporter_aan_de_zijlijn_
Prijsuitreiking
Wat een verhaal, Wilma! Weer een hele speciale editie. Je hebt het ongelooflijk goed gedaan. Wat ben jij een goede troubleshooter! Ter plekke alle obstakels tackelen. Respect! Groetjes, Joke
Spartathlon 2019 – nieuwe editie, nieuwe ervaring, nieuwe finish. Had al eerder het plan gevat om semi verkleed deze race te lopen. Vorig jaar passeerde een loopster mij in een super woman pak. Zoiets wil ik ook volgend jaar, maar ja, dat herinnerde ik me pas weer een week voor vertrek en zo snel vond ik niets. Wel een roze jurkje met glitters. Ook leuk, maar na 60 km voelden mijn benen loodzwaar en was ik al aardig door de hitte bevangen met temperaturen rond de 34 graden. Ook voelde het net alsof ik een gat in mijn maag had, ik at af en aan, reepjes, appelmoes, ontbijtkoek, maar bleef honger houden. Het jurkje verving ik door een t shirt dat ik voor alle zekerheid bij me had gestoken. Maar veel verschil maakte het niet. Het werd voorlopig nog niet koeler, maar de cutofftijden werden behoorlijk krap. Bij de 70 km had ik nog maar 3 minuten over. En ze waren streng dit jaar. Jean Louis, een van de deelnemers van de HUT liep achter me, nam een korte break, kwam 27sec te laat bij de checkpoint en werd uit de race gehaald. Dat is ook de Spartathlon. Ik kachelde rustig voort, bleef op ’t randje van de toegestane tijd lopen, at de bakjes koude pasta met kaas waarmee Erwin voor me klaar stond bij de posten waar hij mocht komen, at het wandelend op en vervolgde weer mijn weg. Durfde het niet aan om energie ter verspillen door wat sneller door te lopen waardoor ik wat meer speling zou krijgen. Rekende erop dat ik daar beter mee kon wachten totdat de zon onder was. Dit was een goede beslissing, want rond de 90km nam de warmte af en kon ik steeds een beetje langer door blijven dribbelen, werden de wandelpauzes korter en had ik binnen een uur mijn voorsprong op de cutoffs uitgebouwd naar een half uur. Zo, dat gaf lucht. Puh! Had niet eerder zo uitgekeken naar de avond. Bij de Sangaspas besloot ik geen schoenenwissel te doen, want daarmee zou ik weer onnodig tijd verliezen. Foute keuze, want boven op de berg aangekomen, kreeg ik behoorlijke schrik, ik blokkeerde volledig. Met mijn hoka’s zonder enig profiel gleed ik na een paar stappen al onderuit. Ons jaarlijkse uitje naar de bergen was er deze zomer bij ingeschoten, dus geen berg gezien in deze voorbereiding. Mijn maag keerde om, werd terstond misselijk en mijn benen beefden, niet normaal. Onderweg in de klim naar boven had ik onze Italiaanse HUT deelnemer Roldano ingehaald die mij vervolgens voorbij kwam in de afdaling, mijn hand vastpakte en me naar beneden loodste waar we 05.30 uur aan kwamen, een uur voor de cut off. Ongelooflijk, had ik nog een half uur goed gemaakt. Roldano was letterlijk mijn redder in nood. Laten we het houden op de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment. Eenmaal terug op ’t asfalt voelde ik me al snel weer beterder en stelde ik hem voor samen verder te lopen. Maar hij koos zijn eigen weg wat uiteindelijk helaas resulteerde in een dnf. Over 2,5 uur zou ’t weer licht worden en vast ook weer warm. Ik kreeg een goed ritme te pakken van zo’n 5 minuten hardlopen en een minuutje wandelen en nam een aantal lopers die ik onderweg passeerde mee op sleeptouw. Bijna allemaal liepen ze hier voor de eerste keer. Ze begrepen dat het slim was om het vlakke stuk tot aan de snelweg wat vlotter af te leggen, zodat we voor het laatste stuk nog wat tijd over zouden hebben. We waren een super team met elkaar. Geweldig dit! Het was ook een bont gezelschap aan nationaliteiten, uit Turkije, Finland, Roemenië, Spanje, België. Eenmaal bij de snelweg zagen we dat we maar liefst twee uur voorsprong hadden opgebouwd. Ik wil nog net niet zeggen ‘’Appeltje eitje’’, want we hadden nog ruim een marathon voor de boeg. En ja hoor, daar kwam die, de zon, en niet zo’n beetje ook. De vaart ging eruit, totdat ik na 15 km ontdekte dat we onze voorsprong met ruim 50 minuten hadden verloren. We besloten toch maar weer even de pas erin te zetten, tot aan de steile weg omhoog. Vanaf daar zou het alleen maar naar beneden gaan en heb ik iedereen uit het oog verloren. Ik wist dat ik niets meer had te vrezen en besloot op mijn dooie gemak naar de finish te lopen. Had totaal geen motivatie om er nog een race van te maken, haakte hier en daar aan bij een loper die net als ik geen puf meer had en zo kwam ik op het laatste vlakke stuk naar Sparta aan. Nog 5,5 km te gaan en 43 minuten over om binnen de 35 uur te finishen. ‘’Het zou mooi zijn als je alsnog onder de 35 uur finisht’’, had Erwin me bij de laatste post gezegd waar hij als verzorger mocht komen. En…. daar stond ook Anna weer, mij op te wachten met haar fiets, net als een aantal eerdere edities. Ze was helemaal door het dolle en begeleidde me tot aan de finish. Onderweg pikten we nog een Spanjaard op uit Madrid, maar het werd toch een finish iets na 35 uur en we moesten ook even wachten voor de ceremonie, omdat er op dat moment meerdere finishers tegelijk waren. Geen probleem, ik was binnen en blij. Heel blij, de sfeer, de mensen, ik voel me een gezegend mens.
Een samenvattend commentaar: http://www.ultraned.org/n_item/f7390.php
Mooie foto’s heeft Erwin gemaakt!
Finish!
Wilma did it again ( and we too ). 35 uur en 7 minuten, 246 kilometers
Klasse Wilma!!
Wilma zal dus rond 5 uur ( nl-tijd ) finishen, haar 6e (!) Spartathlon finish.
Ongelooflijk! Petje af!
Die 16:30 van Erwin was dus griekse tijd 🙂
Wilma is bij checkpoint 72. Nog 10 km te gaan.
Intussen is er wel een gezellig muziekje bij de finish: https://beta.vidblee.com/spartathlon.htm 🙂
Erwin staat hier te wachten op Wilma. Hij denkt dat ze ongeveer 16.30 uur hier passeert.
Wilma is nu binnen op CP69, (om 13:53), nu moeten die laatste 23km nog…