Pieter in het startvak 
Geschreven door Wilma, ter nagedachtenis van Pieter
Het was december 2007 waarin we bedachten om tien loopjes op rij te organiseren onder de naam ”Hardlopend van 2007 naar 2008″. Startend op de eerste zondag in december en finishen op de laatste zondag in januari. We plaatsten een oproep in de Staatskrant en zo kwam Pieter op ons pad. Hij kwam, zag en overwon, want hij was degene die geen één keer verzuimd had. Pieter bleek een trouwe loper, was vaak van de partij bij de trainingen en in voor de vele uitjes die werden georganiseerd. Vlieland, midzomernachtcross, Boullionnante, La Roche, Nullauf; en hij liet het niet alleen bij marathonafstanden, maar ging net zo lief mee naar Limburg Zwaarste (80km), de 60 km van Texel, Berg & Dal, als het maar geen asfalt was. Hoe onverharder hoe beter. Ook niet te vergeten de vele nieuwjaarsloopjes waar hij zelf de routes met een ultra afstand voor bedacht. Elk jaar weer startend vanaf een ander station in Nederland, omdat het gezelschap zich uit had uitgebreid met lopers door het hele land. Zo werd de hardloopgroep ook een begrip onder ultralopers. Naast de lange afstanden was hij het die een aantal andere leden van de hardloopgroep zo ver had gekregen om op woensdagochtend 06u anderhalf uur lang een route te lopen die door de stad slingerde. Pieter wist altijd de weg, zonder horloge of andere vorm van navigatie. Geen steeg, laantje, brug of onderdoorgang is ons onbekend na deze traditie die minstens 10 jaar heeft bestaan. Tot slot hoort in het rijtje van uitjes de jaarlijkse bergloopjes met een aantal Westerparkgroeplopers. Met de trein naar Zwitserland of Oostenrijk, te voet van hut naar hut met minimale bepakking. Als Pieter ergens in zijn element was, was het wel daar. Toen Bob met het idee kwam een marathon te organiseren in het Westerpark, bedacht Pieter de route van 4,3 km. Het werd een rondje rondom de volkstuinen, achter de kerk langs, langs de MA en over de dijk langs de buurtboerderij terug naar het park, om de natuurvijver heen en vervolgens weer rechtdoor langs de volkstuinen. Zolang wij in het Westerpark blijven lopen, zal Pieter hierdoor altijd een beetje bij ons zijn.
Geschreven door Wilma
En ikzelf, Joke, wil hier graag nog iets aan toevoegen.
Wilma heeft het al heel mooi beschreven, Pieter heeft ons veel gebracht. Hij was een “echte loper”, waar de meesten van ons “fitlopers” zijn. Ikzelf denk meteen aan een praktische tip van Pieter: als je door een diepe plas moet lopen doe dat dan op je hakken want dan is de kans minder groot dat er water in je schoenen loopt. Ik doe dat sindsdien altijd en denk dan ook altijd aan hem. En ja, Pieter was een meester in het bedenken van routes. Helaas heb ik die kunst niet van hem weten af te kijken. Hoewel, er is één route waar ik best trots op ben en dat is de route die we 1x per jaar in de winter lopen over de grachten. Het is het tegenovergestelde van wat Pieter zou hebben bedacht, want de route gaat over de Herengracht, aan de éne kan loop je heen en aan de andere kant weer terug. Recht toe recht aan. Pieter deed dat heel anders. Een voorbeeld is de Berenloop die we een keer deden. Ieder jaar is er op Terschelling de beroemde Berenloop, een hele of halve marathon. Wij liepen de Berenloop in onze eigen stad en Pieter had een route met zoveel mogelijk beren. Op stadsgevels, de witte ijsbeer in het Erasmuspark, en als verste punt de bruine beer op het Staalmanplein. Ik ben op zoek naar een foto daarvan! Het was een innovatieve route zoals we van Pieter gewend waren. Pieter, moge het je goed gaan in het hiernamaals. De plek waar we uiteindelijk allemaal terechtkomen. Ieder op zijn eigen manier, ieder na zijn eigen reis, ieder op zijn eigen plek.
Joke.
