Eindtijden 13 kilometer
Jeroen 1.59.28
Peter W 1.59.47
Eindtijd 24 kilometer
Claske 4.12.28
Eindtijden 35 kilometer
Pieter 3.56.26
Ho Jung 5.21.10
Eindtijden 56 kilometer
Bob 8.09.23
Frank 8.57.14
Verhaal van Frank: Een natural bootcamp, dat is wat de Bouillonnante is. En grillig als de natuur in al haar vormen is dwingt zij mij om op te letten, in mijn geval 9 uur lang, non-stop, en dat heb ik gedaan want ik heb gestruikeld maar ik ben niet gevallen. Al snel na de start in de oude burcht boven de stad liepen we over een smal en rotsig pad langs de rivier en ging het steil omhoog en daarna nog veel abrupter omlaag. Sommige lopers droomde van een snelle eindtijd en storten zich meteen als een maniak omlaag, ongeremd, en dat ging ook niet altijd goed gezien het aantal ‘merdes’ om mij heen. Ik liep lekker, rustig, in afwachting van alles wat nog zou komen. Hojung haalde me bij, Bob haalde me in, en de andere westerparkers startte later op kortere afstanden dus die zou ik pas bij de finish weer zien. De 1e maal Frahan wordt je geacht binnen 1u45m te halen, ik was er ruim op tijd en al het voedsel was er nog dus ik stopte mij vol met noten, rozijnen, mueslirepen, water, sportdrank en cola. Zachtjes dribbelend met deze cocktail klom en daalde ik verder. Vrij snel kwam het keuze moment, 35 of 56, die keuze had ik vooraf gemaakt en kwam vrij snel dus ging ik voor mijn jaarlengteparcours, 56km, bleek uiteindelijk 59km. Het werd stiller en mooier op het parcours. Een hoge vallei, een diepliggende meanderende rivier, een zonnetje en een koele bries, af en toe een medeloper. Ca va? Ca va! Na toch wel een lang en zwaar stuk de 2e post, met alleen water en cola. Net als iedereen neem ik de tijd om hier veel van te nemen. Klimmen, dalen, vals plat, pad vol boomworstels en rotsblokken en dan zowaar een lang breed vlak pad langs de rivier, ik win even wat snelheid. Weer Frahan, weer veel eten. Ik ben daar na 5u59min, het is dan nog 13km, weet niet of dit klopt, weet wel dat ik daar uiteindelijk nog bijna 3 uur over doe. De wall – supersteile helling – neem ik gemakkelijk, het is droog en niet glad en ik hoef niet eens mijn handen te gebruiken, ik krijg en verstuur zelfs een sms. Daarna is alles zwaar. Ik heb ergens gelezen dat een sterke mindset helpt dus ik zeg tegen mezelf dat ik een sterke mindset heb en het helpt, omhoog en omlaag. Ineens een brede rivier met een touw erover, het water is een beetje koud en komt tot mijn navel, ik aarzel niet en til mijn rugzak met rijbewijs en mobiel boven mijn hoofd. Na het water voel ik mij naakt en fris, de verkoeling dringt de vermoeidheid naar de achtergrond. Binnen een kwartier heeft mijn oververhitte lichaam zelfs mijn sokken en schoenen gedroogd, dan ligt de rivier er weer, opnieuw verfrissend. Met mijn laatste krachten strompel ik het laatste halfuur omhoog en omlaag door de schone natuur en hoor dan de trommelaars van de finish. Alle westerparkers, lang wachtend en de meeste reeds schoon gedouchet wachtten mij enthousiast op en een localo loopt met tamboerijn met mij naar de finish en Pieter geeft me een biertje en Jasper rijdt ons naar huis waar Joke heeft gekookt. Heerlijk om weer in landhuis Jeroen te zijn. Was een mooie loop en een fijn weekend. Frank
Verhaal van Bob: Deze trail stond al lang op mijn wenslijst, door allerlei verschillende redenen had ik hier nog niet aan meegedaan terwijl ik elk jaar verhalen moest aanhoren van de lopers van Hardloopgroep Westerpark die er altijd bij waren. Vorig jaar december had ik mijn zinnen er op gezet en moest en zou ik naar Bouillon, uiteraard in gezelschap van mijn loopmaatjes. Het lukte met de inschrijving nadat ik er speciaal voor opgebleven was. Op 29 maart liep daar vlakbij Crêtes de Spa over 55 km en 2017 hoogtemeters (en dat is natuurlijk cumulatief). De tocht zou gaan over 56 en 2450 hoogtemeters dus enigszins vergelijkbaar dacht ik. Op vrijdagmiddag 3 mei was het moment aangebroken dat we met zijn allen weer ons jaarlijkse uitje naar Bouillon gingen maken en daar was ik dus eindelijk ook eens bij, lucky me! We gingen daar verschillen afstanden lopen: 13, 24, 35 en 55 km. De reis naar Burg Reuland vlakbij de Luxemburgse grens verliep vlekkeloos. Frank en ik gingen om 22.00 uur naar bed als een goede voorbereiding voor een 56 km. Om 6:30 zaten we in de bus op weg naar Bouillon, het duurde even voordat we satellietverbinding hadden en de route bepaald kon worden. Na anderhalf uur rijden arriveerden we in het stadje. Snel het startnummer ophalen en tot onze grote verbazing zat in de enveloppe ook een buff als aandenken aan de 9e editie van Bouillonnante. Om 8.30 was de briefing en een kwartier later de start vanuit het slot. Het duurde enige tijd voordat we met zijn allen uit de smalle tunnels konden ontsnappen. Heel langzaam kwam de gang er in en pas na 7 km zat ik op een goed tempo. Frank ontmoette ik kort daarna en liep toen weer bij hem weg. Het was een fantastisch parcours met enorm steile hellingen waarbij je goed moest opletten. Een bij komend probleem waren de talrijke boomwortels waar je niet over moest struikelen want anders zou je in het ravijn belanden. Al in het begin was ik een keer bijna gevallen en kon een loper me net op tijd vast pakken. Na een uur gleed ik uit op een bruggetje waardoor ik naar achteren viel. Gelukkig wist ik met mijn handen mijn val te breken. Regelmatig stootte ik tegen boomstronken en had wederom het geluk dat ik niet ten val kwam. Inmiddels was ik ook een expert geworden in het scheef lopen over de smalle paadjes, mocht je vallen dan val je naar de goede kant. Het werd me al snel duidelijk dat dit toch wel een tikkeltje zwaarder was dan Crêtes de Spa. Met ‘The Wall’ had ik na 46 km nog niet echt problemen maar die zouden wel komen. Tijdens het drinken lette ik even niet goed op en stapte in een kuil waardoor ik mijn enkel verzwikte. Ai, dat deed pijn. Maar er was ook even paniek. Moest ik hierdoor stoppen of zou het verder goed komen. Na een paar minuten wist ik dat ik door kon gaan. Uit voorzorg had ik drie bidons met sportdrank en voldoende gels en repen in de kleine rugzak gestopt als aan vulling op datgene wat we bij de verzorgingsposten zouden krijgen. Een vraag die ons bezig hield was: ‘Gaan we vandaag door ’t water of niet?’. Dat gebeurde dus maar liefst tweemaal moesten we La Semois oversteken. Tot je middel liep je door de rivier, een keer met een touw en een keer zonder touw naar de overkant. Ach, het water was koud, maar het was heerlijk weer. Dus niemand die daarmee kon zitten. Van een redelijk tempo was aan het eind van de wedstrijd helemaal geen sprake meer. Ik merkte dat ik langzamerhand uitgeput raakte. Tegen mijn Waalse medeloper Olivier zei ik in het Frans dat ik ‘complètement fini’ was. Met nog een paar kilometer te gaan liepen we in de richting waar het geluid van trommels vandaan kwam. Daarna nog een afdaling richting de brug en langs de kade naar de trap. Na de trap nog een klein stukje omhoog en dan was ik bij de tent waarin zich de finish bevond. Onderweg werd ik aangemoedigd door mijn loopmaatjes en door omstanders. Na 8:12 stopte de tijd voor mij. Wat was dit zwaar en tegelijker tijd erg mooi. Dit is zo’n trail die respect afdwingt en als je hem nog niet gelopen hebt moet je dit beslist gaan doen! {Bob}
Verhaal Ho Jung: Ik kan al bijna weer gewoon de trap af 🙂 Joke, Jeroen, Noah, (en hondje, ben ik alweer je naam kwijt) speciaal bedankt voor jullie gastvrije onthaal en alle goede zorgen. Wat was het een gezellig weekend en een verrassende voorbereiding op de Groene van Amsterdam volgende week. Het leek nog even spannend te worden vanwege het lek steken van mijn drinkzak bij het opspelden van het nummer van Tobias (waarvoor dank nummer 747), maar ik kreeg gelijk een bidon van Pieter en Jeroen toverde ook nog wat waterflesjes uit zijn tas. Heel handig, want als je geen beker hebt kun je niets drinken op de verzorgingsposten. Scheelt een boel plastic bekertjes. Dus ik kon nog net op tijd terug naar de start. Ik had al een idee hoe de dag er ongeveer uit moest gaan zien, omdat ik een tijd geleden de Trail de Fantomes in La Roche gedaan heb. Dus vooruit met de geit naar boven en dan weer naar beneden. Vooral naar beneden werd een aardige kluif, want de beentjes vonden het wat stijl. Af en toe hing er een touw of een strategisch goed geplaatste boom om je weg naar beneden af te remmen, hoewel anderen van mening zijn dat het de bedoeling is rechtdoor naar beneden te vliegen.Ik had daarvoor natuurlijk wel het goede startnummer, maar was bang dat ik eerder als de MH370 zou eindigen. Gek genoeg had ik al twee keer op de rechte paden een vluchtduik genomen, maar ik bleef gelukkig heel. Het was een prachtige tocht en landschappelijk heel afwisselend. Dus volgend jaar de langste afstand. Leuk om Bob en daarna Frank binnen te halen, de t-shirts van de hardloopgroep doen het goed. Daarna lekker de bus in en Jasper bracht ons naar een heerlijk gedekte tafel, want Joke had de pasta al klaar. Vervolgens heb ik nog centjes bij de bank moeten lenen, omdat ik natuurlijk geen schijn van kans maakte tegen de blufpoker koning (aka Noah). De Bouillonnante is eigenlijk een aanrader voor iedere hardloper, om gewoon eens een ander rondje te lopen, de gezelligheid, het lekkere weer of om alleen al eens een rode wouw te zien. Groeten Ho Jung
