Eindtijden over 52 km:
Pieter 7.55 uur gedaan
Jeroen 9.15 uur over 56 km, met 4 km extra verkeerd gelopen. Hij belde na afloop en had het onwaarschijnlijke verhaal dat er op het laatste stuk getijgerd moest worden. Of hij hallucineerde, of het was echt zo. Daar komen we nog wel achter. Feit is dat hij het al over toekomstige loopjes in bergachtig gebied had, die wil hij in het vervolg altijd met van die stokken lopen. Pieter liep na afloop weer fit rond. Uiteraard. // Joke.
Verslag Jeroen:
Ik heb een schitterend avontuur beleefd in Bouillon. Het uitje begon om vrijdag 11u30, toen ik aanbelde bij Pieter en zijn gezin. Tineke, de vrouw van Pieter loodste ons (Pieter, zijn dochter en zoon + Jeroen) per auto naar Botassart, een prachtig plekje in de buurt van Bouillon. Zaterdag overdag heb ik een rustdag genomen (de familie Logger ging kanoën). Beetje parcours verkennen , wat slapen, nog wat gewerkt en ’s avonds met Joost en Lianne (de kinderen van Pieter) wat gebald in de tuin. Al met al gewoon een heel goed voorbereiding. En dat bleek ook wel de volgende ochtend in Bouillon bij de start. Ik vloog gewoon. Dat wil zeggen, het ging echt lekker. Bij de eerste drankpost na 12 kilometer kwam ik door in 1u20 en bij de tweede post op naar later bleek 22 km kwam ik door in 2u40. En dat is best snel voor daar. Met name op de afdalingen heb ik me voortdurend expres ingehouden om niet helemaal verzuurd de laatste 10 kilometers in te hoeven. Op 30 km kwam ik door in 3u55. Vanaf dat moment werd het parcours overigens echt zwaar. Dat zag je bij iedereen. Met name de afdalingen en de vlakke stukjes waren slecht begaanbaar en omdat het omhoog natuurlijk altijd langzaam gaat, schoot het niet echt lekker op. Bij de derde stop op 39 kilometer moest je doorkomen in maximaal 5u45, anders werd je uit de strijd genomen. Ik kwam door in een keurige 5u36. Opvallend bij deze stop was trouwens dat allerlei ervaren atleten hier uit de race stapten en per auto terug naar het kasteel in Bouillon werden vervoerd. Zelf besloot ik uiteraard door te gaan. Ik lag immers op een zilveren positie van de Hardloopgroep Westerparkers. En dat laat ik natuurlijk niet lopen! Na 15 minuten uitrusten, eten, drinken en proviand bijvullen(zes blikjes Aquarius) besloot ik om de laatste dertien kilometer te gaan lopen. Ik wist dat het allerzwaarste gedeelte van het parcours nu zou komen en ging vol goede moed op weg. Na de brug stond een pijl naar rechts en die besloot ik te volgen. Logisch ook. Na een paar minuten begon ik mij licht ongerust te maken omdat ik niemand meer achter mij zag. Nu zat ik sowieso in het achterveld en al die uitvallers zaten lekker te chillen, dus veel kon er ook niet acher me lopen. Maar toen ik nog een keer omkeek zag ik plotseling een man in een geel shirt. Het bleek Wim uit Heerlen te zijn. Een hele goede lange-afstandsloper (Wilma kent hem o.a. van Limburgs mooiste). Hij liep wat achterin omdat hij lang bij een vriend was gebleven die wat problemen had met zijn knie. Wim vond het ook verdacht dat we geen enkele markering meer zagen en vooral ook geen enkele loper. Wim had een parcourskaartje bij zich en op grond daarvan besloten we een weggetje schuin omhoog terug te nemen in de hoop dat we het echte parcours weer zouden kruisen. En dit plan werkte godzijdank. Al met al een omweg van bijna 4 kilometer! Boven aan de berg gekomen kregen we de beroemde trappetjes en na de trappetjes ging het op en neer en vervolgens flink stijgen naar Botassart. Daar stond Tineke met de kinderen te wachten met Cola en bananen. Een heerlijk traktatie op km-punt 45. Ik en Wim hadden er toen dus al bijna 50 km op zitten. Na de verfrissende cola (dank je wel Tineke!!!) kwam het laatste gedeelte van de race. Aan de tijd heb ik het niet kunnen terug zien maar ik kon nog steeds rustig joggen op de vlakke stukken. Stijgen ging ook redelijk, dalen werd wat pijnlijk. Maar doordat ik vanaf kilometer 30 met wat gevonden takken ben gaan lopen ging dat ook nog wel. Ik heb wel besloten voortaan met bergstokken dit soort races te lopen. Daalt en stijgt een stuk makkelijker. Met name bij La Tombe du Géant was een flink min of meer vlak stuk. En dan heb je toch stiekem de hoop dat het allemaal nog wel meevalt tot aan de finish. Zo van, achter die heuvel ligt Bouillon, maar Bouillon bleek in geen velden of wegen te bekennen, noch was de uitkijktoren (teken van laatste heuvel) ergens te zien! Uiteindelijk kwamen we toch bij de uitkijktoren en was het nog een afdaling naar beneden. En wat voor een! Het leek af en toe net een grap. Op een steil paadje van nog geen 20 cm lagen gigantische versperringen. Meerdere door elkaar gevlochten gevallen boomstronken en dikken takken. Eroverheen kon niet. Er langs ook niet. Je moest er doorheen als een soort slangenmens. Als je hier met een groepje was aangekomen had je gegarandeerd een flinke file. Mijn rugzak bleef ook steeds haken, maar uiteindelijk kwam ik er doorheen en vond ik de weg naar beneden en vervolgens weer omhoog naar het kasteel. Alwaar mij een gigantisch applaus ten deel viel. Heel erg leuk allemaal! Mijn eindtijd van 9u15 bleek niet toereikend om in de top van het klassement te komen, maar zoals een collega van me het mooi verwoordde: Als je mensen achter je gelaten hebt, ben je keurig in de middenmoot gefinisht. Ik heb er maar liefst drie achter me gelaten en een hoop uitvallers natuurlijk en van die drie was de laatste die binnenkwam Ronald uit Limburg. En die loopt de 10 km in 36 minuten. Dus da’s echt geen kleine jongen hè. Volgend jaar hoop ik weer van de partij te zijn. Heb een geweldig weekend gehad, hulde aan Pieter en zijn gezin! Jeroen
Het verslag van Pieter:
Met "dat lopen moet niet te gek worden" besloot ik het vorige bericht. Maar wat is "te gek"? Een paar dagen later liep ik om 5 uur 's morgens al te rennen! Ik liep met andere WP-lopers door de duinen en naar mijn werk. En dit weekend liep ik een groot deel van de (wandel)route van de Stelling van Amsterdam: zaterdag 67 km en zondag 29 km. Samen met heen-en-weer km's naar station/bus liep ik dit weekend 105 km (= Weekend Record) en de hele week 182,5 km (= Week Record). En nagenoeg geen spierpijn! De truc? Gewoon heeeel rustig lopen. Dank Bram en Erwin! /-Pieter
Date: Tue May 18 00:04:14 2010
text = Van 1 maart t/m 8 mei 2010 heb ik, door mee te doen aan de uitdaging alhier, voornamelijk mezelf uitgedaagd. Dat is goed geslaagd, ik liep gemiddeld 108 km per week. Vorig jaar, bij de vorige uitdaging, was dat 72 km. Ik liep nu dus 1,5 keer zo veel. Een paar hele mooie loopjes (Limburg, Castricum en Bouillon) waren de tussentijdse doelen om de loopmotor op gang te houden. 't Bevalt me goed, zo vaak en lang te lopen. Maar of ik nog verder wil gaan, daar ben ik nog niet uit. Ik betrapte me er wel op dat ik afgelopen weekend de keuze had tussen een loop van 50 of 100 km in het Amsterdamse Bos, of een marathon in Leiden of Hoorn. Gelukkig had de familie dit weekend voorrang, want dat lopen moet niet te gek worden! /-Pieter
Date: Mon May 10 08:36:46 2010
text = Pieter, je bent er echt 1, een heuze lange loper. Sowieos de km.'s van afgelopen wknd, maar ook de km.'s die je bij de mannen hebt afgelegd. Gefeliciteerd. En je hebt mij ook veel geholpen, zo stapte je spontaan uit de trein toen ik in Zaadam voorstelde vanaf daar naar huis te lopen, liepen we samen een groot deel op in Castricum en kon ik steevast op een sms rekenen met je felicitatie na een gelopen race. Ik hoop dat je nog lang met het LANG lopen doorgaat, dan kunnen we straks een keer samen naar Steenbergen afreizen. Om te beginnen met een dubbeldekker. Dat kun je nu al lang en weet je, gister sprak ik een loper die het eigenlijk helemaal niet zag zitten, al die rondjes. Liep liever ergens een mooie natuurmarathon. Maar achteraf vond ze het super, want die rondetijden gaven zo'n kick, dat het aspect van lopen in de natuur voor 1x wel vervangen kon worden door het lopen van rondjes om een vijver, kerkhof, langs benzinestation en volkstuintje. Nu ben ik trouwens wel een beetje jaloers op je, jij kunt zonder enig gemak vandaag je hardloopschoenen weer aantrekken, daarvoor heb ik en te veel spierpijn en pijnlijke voeten. Wilma
Date: Tue Apr 27 22:47:45 2010
text = +++ Deel 1 +++ La deuxième Bouillonnante pour moi... Vorig jaar liep ik in Bouillon de 24 km over een glibberig parcours. Dat was afzien, maar o zo leuk (zie verslag op dit blogje: Tue Apr 28 08:38:36 2009). Dit jaar had ik me bijtijds ingeschreven. Ik was blij dat Jeroen dit jaar wel mee ging, dan kan je voor- en achteraf je lopers-lief en -leed delen. Met mijn voorbereiding zat het wel goed: 70 km Limburgs Zwaarste, 50 km BMUT-etappe en 58+14 km Castricum. Maar dat het zwaar zou worden wist ik, meer dan het dubbele van vorig jaar. Vrijdagmiddag kwamen we (vrouw, kinderen, Jeroen en ik) aan in Botassart in een leuk huisje vlakbij het uitzicht op Le Tombeau du Géant (Het Graf van de Reus), zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Botassart . Zaterdag ging ik met mijn familie kanoën bij Bouillon en 's avonds maakte ik een stevige pasta-maaltijd. Het was schitterend weer en al meer dan een week droog. Dat zouden dus heel andere omstandigheden worden als vorig jaar. De ondergrond was droog, maar gelukkig was het flink warmer (ruim 20 C), zodat er toch nog wat extra viel af te zien. Zondag waren we ruim op tijd bij de start in Bouillon. Dit keer kreeg iedereen een "ecocup", een plastic beker met bevestigingsmateriaal die je mee moest nemen en laten vullen bij de drankposten. Dus bij de Bouillonnante geen bergen vertrapte bekertjes! Ik zat erg te dubben of ik met een rugzak zou gaan lopen, maar koos toch voor een heupband met twee flesjes zoete drank. Ik was er van uitgegaan dat de posten op 12, 26 en 39 km waren. Daar zou ik ruim pauzeren en flink drinken en eten en flesjes vullen, moest kunnen dacht ik. Bovendien zouden vrouw en kinderen bij Le Tombeau du Géant (45 km) staan met drinken. Vorig jaar stond ik na 3 km lopen een tijd in de file voor de eerste steile beklimming. Daarom was mijn tactiek dit jaar: vooraan starten en tot de eerste heuvel flink doorlopen. Na een volstrekt onverstaanbare briefing (met name het vlaams!) op de binnenplaats van het kasteel, naast imposante roofvogels, en flink tromgeroffel ging iedereen van start door een donkere tunnel het kasteel uit naar beneden naar de rivier de Semois. Ik hoorde Jeroen nog "Tot ziens" zeggen (wat hij na 9:15 uur keurig nakwam) en kreeg meteen een vlieg in mijn oog. Met één oog denderde ik naar beneden en kon daar de vlieg verwijderen. Later zouden er nog minstens 6 in mijn ogen vliegen en 4 in mijn mond (waarvan 2 opgegeten!), dat hoort bij een mooie warme lentedag. Ik begon rustig lopers in te halen en de tactiek werkte. Ik kon zonder file naar boven klauteren. Dan direct weer naar beneden om daarna te beginnen aan een lange, niet zo steile klim. Dat ging nog rennend. Maar zoals dat gaat in de Bouillonnante, als je boven bent gaat de route direct weer naar beneden, zodat je weer vrolijk aan een volgende klim kan beginnen. Totaal zijn er 13 langere beklimmingen, gemiddeld zo'n 200 m hoog, waarvan 3 niet zo heel steil (de rest dus wel) en de meeste zitten in het tweede deel van het parcours. Ja, waarom zou je het gemakkelijker maken als het zwaarder kan! Een negatieve split lopen is daar onmogelijk. Je moet ook binnen 1:45 uur de 12 km passeren en na 5:45 uur de 39 km, anders wordt je uit de wedstrijd genomen. En je mag er maar 8 uur totaal over doen (officieel). De eerste 11 km gingen super en ik kwam na 1:15 uur aan bij de eerste post (Frahan). Goed gedronken en gegeten begon ik (wandelend) aan een lange klim. Nu kwam ik op de lus van 27 km die nieuw voor mij was. Er waren amper nog kleine paadjes, het werd voor Bouillonnante begrippen zelfs "saai". Mijn voet begon te zeuren (of zich te vervelen?), maar later bleek dat de veters iets te strak zaten. Na een nog langere tweede klim en afdaling was daar na 22 km (2:35 uur) ineens een drankpost met alleen een beetje cola en water en geen eten! Bovendien was er op 26 km geen post, pas na 17 km, ai. Op 25,5 km kwam ik door in 3:05 uur. Ik begon te rekenen: ik ben nu op de helft, het zwaarste gedeelte komt nog, laat ik een uur langer doen over deel twee: eindtijd rond de 7 uur??? Dat kon niet waar zijn, begon ik nu al te ijlen? Het werd nu echt wel warmer en langzaam aan kroop er toch wat pijn in de bovenbenen. Bovendien kreeg ik honger, en nog erger dorst. Gelukkig had ik mijn mierzoete drankjes, maar na 35 km was het op. Nu begon het afzien. Nog 17 km en de zwaarste beklimmingen moesten nog komen. En ja hoor, op een van de weinige vlakke stukken parcours struikel ik over een steen en kom hard op mijn knie terecht. Het voelt niet goed, alsof de kniebanden een knauw hebben gekregen. Ik probeer wat te wandelen, dat gaat nog. Dat wordt dus opgeven, ik mag hopen dat ik naar Frahan kan strompelen. Maar na 5 minuten zakt de pijn en probeer ik een voorzichtig dribbeltje. Dat lukt wonderwel en nog wat later wordt het al joggen. Inmiddels is het parcours weer veranderd in een klein paadje dat via rotsen op en neer gaat. Ik heb weer al mijn concentratie nodig om op het pad te blijven en niet te vallen. Wat is afleiding toch een wonderlijk medicijn. Het pad gaat nu heel lang langs een helling langs de Semois. Af en toe prachtige doorkijkjes naar beneden, maar dat kan eigenlijk alleen als je even stopt, anders wordt het risico op vallen veel te groot. En dan is daar ineens, na 39 km, weer Frahan (5:05 uur), voor de tweede keer. Ik drink een paar bekers sportdrank (cola is op, hebben de 24 km lopers opgedronken) en pak bananen, repen en sinaasappel en een 1,5 liter fles water. Zittend in het gras heb ik alles na ruim 15 minuten naar binnen gewerkt en voel ik me al een stuk beter. Alhoewel nu nog 4 zware beklimmingen volgen, heb ik er weer helemaal zin in. Vorig jaar is het me ook gelukt! Nu zijn het weer alleen maar kleine kronkelpaadjes, op en neer, met een paar keer een ijzeren ladder. Na weer 2 afdalingen naar de Semois en drie beklimmingen kom ik bij Le Tombeau du Géant waar mijn familie mij enthousiast opwacht en laaft. Nog een 7 km te gaan: eerst een steile afdaling en dan een lange klim. Op het vals plat lukt het me nog steeds om te blijven hardlopen (nou ja, joggen) en ik haal nog zo'n 15 lopers in. En dan is daar de uitkijktoren, nu gaat het rap naar beneden naar Bouillon. Ik blijf dribbelen, behalve bij het twintigtal bomen die als mikadostokjes over het pad liggen: kruipen, klimmen, sluipen. En dan tot slot de trappen omhoog naar het kasteel waar de finish is. Op de klok staat 7:55 en nog wat. Dat is 5 minuten binnen de toegestane tijd. Mijn hemel wat een positieve split heb ik gelopen en wat een positief gevoel geeft dat! Ik ben geëindigd op plaats 188 van de 359 starters op de 52 km. Op maandag is de spierpijn hevig, maar toch niet zo erg als bij Limburgs Zwaarste, terwijl ik de Bouillonnante echt zwaarder vond. En vanavond weer goed meegetraind met de hardloopgroep. /-Pieter