In 2009 ging er één loper van ons naar de Bouillonnante, Pieter. Ik ga nog op zoek naar foto's van deze editie.
24 km in 3:55:43 uur
Verslag Pieter:
Wat ik vorig jaar al zo graag had willen doen is me dit jaar gelukt. De Bouillonnante voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Een ruige hardloopwedstrijd waarin je niet veel hardloopt en waarin de nadruk op genieten ligt. En veel klimmen (en dalen) over kleine paadjes terwijl je de hele tijd wegglijdt. Veel modder, alles was nat en dus glibberig. Als je handig was kon je sommige paadjes op je schoenen naar beneden skiën. Ik ben toch maar 1 keer gevallen, nb op een nagenoeg vlak pad vanuit stilstand: alleen vieze handen. Maar de keren dat ik bijna viel waren niet te tellen. En ik geniet hier enorm van, zoveel natuur, lekker afzien en veel gezelligheid om je heen als je loopt. Weer was voor hardlopen perfect, heel lichte regen en niet te warm. Over mijn eindtijd ben ik ook tevreden: 24 km in 4 uur. /-Pieter
Uitgebreide terugblik op Bouillonnante 2009. == Ma. 20:00 uur: ik heb al weer 9,5 km gelopen in 55 minuten. En dat terwijl ik van plan was heel rustig een paar kilometer te joggen om m'n stijve spieren los te lopen. Benen zijn gevoelig maar "lopen" nu al weer uitstekend. Tijdens het lopen zat ik met mijn (tevreden) gedachten nog helemaal bij de Bouillonnante. Hier op het vlakke kan je weer ongestraft wegdromen tijdens het lopen zonder risico op valpartijen. == Ma. 17:00 uur: op internet zie ik dat ik op plaats 398 sta (van de 556 starters) in 3:55:43 uur, ben ik tevreden mee. Tijden winnaars 24 km: 02:07:51 en 50 km: 04:30:03 (slik en diepe zucht). Ik lees wat verslagen van anderen en merk dat bijna iedereen (veel) heeft geleden, maar ook (veel) heeft genoten. Bij mij overtrof het genieten duidelijk het lijden. Ik heb ook geen moment gedacht, waar ben ik aan begonnen. Ik wist immers door de verslagen van vorig jaar heel goed wat er zou komen. Ben wel erg tevreden over mijn wijze besluit om niet na 12 km, na 1:50 uur, links af te slaan voor de 50 km (je mocht tijdens het lopen kiezen welke afstand je ging doen). Alle lopers schrijven dat juist de laatste 12 km's (voor beide afstanden weer hetzelfde) de zwaarste waren. Niet alleen omdat het de laatste km's waren, maar juist door de gemeenste (lees steilste en gladste) heuvels. == Ma. 14:00 uur: ik stap na 3 uur rijden licht verstijfd uit de auto voor een pauze. Mijn zoon van 8 daagt me uit voor tikkertje, maar ik krijg hem alleen met veel moeite te pakken. == Zo. 20:30 uur: ik wandel in Poupehan na het eten met mijn familie terug naar ons huisje. Het is nu hard gaan regenen, het water stroomt van de heuvels af. Het had dus nog erger gekund... == Zo. 15:30 uur: de zon is even gaan schijnen terwijl ik mijn eerste verslagje voor dit blogje op mijn mobieltje tik. == Zo. 14:00 uur: mijn vriendin zegt dat ik er nu al weer wat beter uit ga zien. Ik zit in de finishtent, heb inmiddels vele bekers gedronken en wat gegeten, voel me nog steeds wat euforisch, maar keer langzaam terug tot de werkelijkheid. Ik krijg nu pas oog voor de andere lopers die na mij finishen. Ze komen de tent binnenlopen en staan dan op een verhoginkje voor de jury die blijkbaar het startnummer controleert. Buiten hebben supporters ze al toegejuicht, maar hier staan ze ineens eenzaam, leeg en verdwaasd rond te kijken met een blik van "goh was dat het nou". OK, niet iedereen keek zo, maar zo voelde ik het zelf wel. == Zo. 13:30 uur: ik heb de laatst afdaling overleefd. Heb zo net nog een andere loper aangemoedigd die wel heel erg mank liep. Nog een klein stukje over een modderpad langs de Semois. Het lukt me nog om 3 lopers in te halen. Brug over en dan hoor ik een schel gefluit. Vrouw en kinderen staan te zwaaien boven bij het kasteel. Ik wandel de trap naar boven. Mijn kinderen komen me tegemoet gerend en zeggen dat ik moet rennen. Ik heb al genoeg gerend zeg ik. Maar als de laatst treden geweest zijn en er alleen nog een omhoog lopend pad rest, laat ik me verleiden om toch nog te rennen. Gaat eigenlijk nog best.
En na het wezenloze moment op het schavotje krijg ik knuffels van mijn familie. Wat later zegt mijn zoon: "Je hebt geen medaille gekregen!" Nee, die krijg je niet bij de Bouillonnante, je moet het met je eigen herinnering doen. Maar daar ben ik heel tevreden mee! == Zo. 09:20 uur: Op het binnenplein van het kasteel zijn de lopers verzameld. De laatste instructies worden onverstaanbaar doorgegeven. De woorden glad en voorzichtig zullen vaak genoemd zijn. Het regent heel licht, windstil en zo'n 13 graden. Ik besluit om zonder trui of jack te gaan lopen, blijkt een goede keuze te zijn. Met trommels en bombastisch muziek vindt de start plaats. Gezellig wandelt de meute door de lange gang en ineens kan je gaan lopen. (Voor de lopers van vorig jaar: er werd dit jaar in omgekeerde richting gelopen.) Afdalen tot de rivier en dan 2 km zowaar vlak. Eerste file, 10 minuten dreutelen tot de eerste klim. Pittig, maar te doen. Daarna direct weer net zo steil omlaag. Dan ruim 2 km een weg gestaag omhoog, maar je kan nog net hardlopen, alhoewel de kuiten daar nu al anders over denken. Ruim 3 km dalen, zonde dat dat zo snel voorbij is. Het laatste stuk is al niet meer echt hardlopen omdat de paadjes te smal en glad worden. Maar dan is het wel gedaan met de langere stukken hardlopen. Verder bijna alleen nog smalle paadjes, bijna altijd (steil) omhoog of omlaag. En glad en glibberig. Toch deed ik het aardig met m'n gladde zolen en zonder stokken. Stijgen probeerde ik vaak naast het pad te doen door de ruigte van de begroeing om meer grip te krijgen. Dalen ging gewoon langzaam, ik had geen zin in een doodsmak. Om me heen zag ik veel mensen vallen en meters naar beneden glijden, veel merdes. Na de bevoorrading op ruim 11 km werd het nog een tandje zwaarder. Weer 5 minuten file voor de steilste klim: direct recht omhoog een heuvel op, geen pad. Aan de andere kant een wat langere file voor de beroemde ladders, 1x omlaag en 2x omhoog. Daarna nog 2 steile heuvels en toen kreeg ik eindelijk het signaal van mijn benen dat er nu toch echt wat meer wilskracht nodig was om de pijn die opkwam te verdoezelen. Dat lukte aardig. En daarmee was de laatste heuvel niet meer minder zwaar, maar toch nog steeds te doen. En toen de laatste afdaling. == Epiloog: Ik ben niet kapot gegaan, maar heel veel meer zat er ook niet in. Ik schat in dat die 24 km in Bouillon qua zwaarte in de buurt komt van een gewone marathon. Ik heb een diep respect voor de lopers van vorig jaar die de hele Bouillonnante deden! /-Pieter