De start van de 100 mijl in de middag 
Tobias is aan het inpakken 
Gaat dit werken, vraagt Tobias zich af. Voorbereiding op 50 km donker strand 
De chauffeur brengt de lopers naar Den Helder 
Hotel Wienerhof barstensvol met lopers
Het verhaal van Frank: Met enige moeite na een paar uurtjes slaap mijn benen uit bed geworpen. Die herinneren me meteen aan de afgelopen nacht, een strandhardlooptocht van Den Helder naar Castricum, de Dutch Coast Ultra Run by Night. Wederom was ik ondertrained voor zo’n inspanning. Maar na 10 jaar van marathons en een enkele mini ultra denk ik telkens weer bij zo’n mooie nieuwe uitdaging, dat kan en wil ik wel. En zo was ook weer, maar wel met moeite. Eerst een relaxte heenreis met busje met Jasper als chauffeur en een door hem zelf uit het hoofd geleerde route van kleine weggetjes door de kop van noord holland. Dan rustig acclimatiseren in het starthotel waar het handjevol stamgasten vreemd opkeek van al die hardlopers met hun enorme uitrustingen. Joke bij de start van haar 25 uitgezwaaid en daarna nog een half uurtje hotel voordat Bob, Tobias, Jeroen en ik aan onze 50 konden beginnen. Door de stad en dan over de asfaltdijk de kaap van Den Helder ronden, en dan alsmaar rechtdoor op het strand. Veel lopers hadden een Petzl op hun hoofd, dat bood een feeërieke aanblik, een lang lint van dansende lichtvlekjes op het strand voor mij. De meeste lichtvlekjes hadden meer getrained dan ik want na enkele km’s liep ik alleen. Prachtig breed strand, de wolken verdwenen oostwaarts en de bijna volle maan gloreerde over het grote lege landschap en weerspiegelde telkens messcherp in de branding. Badplaats na badplaats trok voorbij, met soms alleen een peertje in de gang van een strandtent en een enkele keer een grotere lichtvlek. Bij Camperduin was het opletten en dat wist ik, de nieuw aangelegde lagune liet veel lopers extra km’s maken. Daarna sloeg de vermoeidheid en kou toe. Ik trok een extra winddichte laag en verviel af en toe kort in wandelen. Hargen aan zee, Bergen aan zee, Egmond aan zee en tenslotte heel lang aan de horizon Castricum aan Zee, strandtent Deining, de finish. Zes uur 56 minuten, en uitgeteld. Fijn dan dat het westerparkbusje klaar stond en iedereen alweer heelhuids binnen was. Frank
Nu lachen we nog 
Onze roadie heeft z’n bakkie koffie 
De start van de 50 km 
Op het strand na pakweg 15 km. Op achtergrond lichtjes van de 50 km lopers die me gaan inhalen 
Tobias op het 25 km punt 
Jasper en Joke zitten heerlijk bij het haardvuur te wachten op de 50 km lopers
Verhaal van Bob: Net weer terug van het voetbalveld, was een succes 5-2 voor de meisjes van SDZ tegen Swift. Had een korte nacht met nauwelijks 2 uur slaap, maar voel me desondanks nog veel te fit om naar bed te gaan. Het was gisteren weer een mooie ervaring om van Den Helder naar Castricum te lopen over het door de maan verlichte strand. De weersomstandigheden waren goed, wel fris maar niet steenkoud. Merkte wel dat ik flink de gang er in moest houden om niet af te koelen met maar twee lagen en een windjack. Mijn skibril heb ik gelukkig niet nodig gehad. Was die middag toen ik uit mijn werk kwam nog over de trambaan met met fiets geslipt en gevallen. Hield er wel een schaafwond aan mijn onderbeen aan over maar dat was gelukkig alles. Vlak voor vertrek naar de Van Hogendorphal ontdekte ik dat mijn oude drinkzak lek was en mijn camelbag behoorlijk doorweekt. Snel de inhoud via de slang in mijn nieuwe drinkzak laten lopen en ging daarna op pad. Na vijf minuten kwam ik er achter dat ik iets heel belangrijks was vergeten mijn Petzl hoofdlamp. Zonder lamp is gewoon geen optie, dus weer rennend naar huis want ik had nog maar een kwartier de tijd. Vrijwel iedereen was aan de late kant dus kon ik nog even bij Frank & Anita mijn lichaam op temperatuur houden want ik had niet zoveel aan. De reis verliep heel voorspoedig en Jasper bracht ons naar de plaats van bestemming: Café Wienerwald dat door voornamelijk lopers was bevolkt. Om 22.30 mochten de 50 km lopers vertrekken. Tobias was als één van de eerste weg, ik liep ongeveer in zesde positie. Pas na 21 km ben echt gaan versnellen en heb heel wat lopers ingehaald die wandelden of jogden maar geen tempo meer kon lopen. Had wel last van een pijnlijke keel maar die was goed ingepakt met een buff met daaroverheen een bivakmuts. Na 5 uur en 39 minuten kwam ik aan bij de Deining. Omdat ik deze tocht al vaker heb gedaan weet ik dat het erg lang lijkt te duren voordat je er bent. Je zou er moedeloos van kunnen worden, dat oneindige strand in de nacht. Na binnenkomst de medaille van Linda ontvangen met drie kussen. Gelukkig had Jasper, onze steun en toeverlaat, onze kleding mee genomen zodat we droge kleren konden aantrekken. Toen was het wachten op Jeroen en daarna Frank voor dat we weer huiswaarts konden keren. Het was weer leuk om mee te doen. Mijn dank gaat uit naar de organisatie van de DCURBN. Bob
Tobias binnen de vijf uur binnen. Holy cow 
Rinus organisator en Tobias praten even gezellig na bij de Deining 
Half vijf in de ochtend en nog steeds gezellig hier. Frank en Jeroen lopen nog op het strand 
Wilma heeft een heel stuk met Tobias opgelopen 
Stralend in de nacht ons ultra-wonder 
Nog steeds vrolijk na 50 km strandloop door de nacht 
5.20 uur zaterdagochtend bijna 7 uur onderweg geweest en supervrolijk 
Geheim wapen onderweg wordt onthuld: Orinoco Flow van Enya op de koptelefoon 
Frank ook binnen, het team is compleet 
Finish 50 km 
Finish 25 km 
Frank op het strand
Het verhaal van Wilma: Koers bepalen, koers houden. Ondanks mijn moeders goede raad om toch gewoon naar bed te gaan in plaats van in de regen over het strand te gaan lopen, deed ik wat ik van plan was. Na de open avond van mijn werk met de trein naar Castricum, naar het strand lopen en vanaf daar de lopers van de Dutch Coast Run tegemoet lopen. Ik zou te laat in Den Helder aankomen voor de officiële start, maar ik wilde er toch wat van meekrijgen, vandaar dit plan. Wat een prachtige ervaring om only the lonely het strand helemaal voor je alleen te hebben. Met de gedachten dat je straks lopers tegen komt die de 100 mijl lopen, bij Den Helder gekeerd zijn en er dan al ruim 90 op hebben zitten, of diegenen die 100, 75 of 50 km gaan afleggen deze nacht. Met de wind in de rug en de maan achter me, was het puur genieten. Aardedonker voor me, met glinsterende golven in zee. Een petzel was overbodig. De vuurtoren van Egmond was mijn eerste ijkpunt, toen de verlichting van Bergen waar ik de eerste loper zag, Leonie. Ik keerde om en liep een stukje met haar op. Ze liep nog lekker, we kletsen wat en na een km of wat keerde ik weer om. Ik was immers op weg naar Tobias. Maar twee giga gele borden een stukje verderop weerhielden me om door te lopen. Ik werd naar rechts gestuurd, vlak voor Camperduin. Zeker was ik er niet van, stel dat Tobias wel gewoon langs het water blijft lopen, dan loop ik hem mis. Ik probeerde nog wat voetstappen te volgen, maar het zand werd zo mul dat ik hier ook geen wijs uit werd. Gelukkig kwamen er toen lopers met wie ik steeds een stukje mee liep, na een kort praatje weer omkeerde om uiteindelijk degene te treffen op wie ik wachtte: Tobias himself. Samen togen we in de richting waar ik net vandaan kwam alleen nu wel een stukje sneller. Tot aan Egmond, want daar haalden we Ernstjan en Renske in en ben ik even met hen opgelopen. Tobias vervolgde zijn pad in sneltreinvaart. Het zand werd nu muller en lastiger begaanbaar, maar de moed was nog in grote getalen aanwezig dus ik dribbelde gestaag door naar de Deining. Een geslaagd uitje met als toetje een lift naar Castricum waar ik bij een collega mocht slapen om na een paar uurtje alweer op te moeten voor wederom een open dag. En wie trof ik daar op het station? Sjaak Bus, die arme stakker had de hele nacht over het strand gewandeld en stond daar op het station te wachten op een lift die elk moment kon komen. Soms zit het mee en soms zit het tegen, zo ook in de loperij, het lijkt het gewone leven wel. Wilma
Het verhaal van Jeroen: Gisteren heerlijk uitje gehad met Jasper, Joke, Bob, Frank en Tobias. De Dutch Coast Ultra Marathon. Vijftig kilometer, waarvan 45 over het strand. Start om 22u30. Finish in mijn geval om 05u20. Zes uur en vijftig minuten gelopen, geweldige ervaring. Eerste vijf kilometer verhard gezellig met Frank gekletst, daarna op het strand besloot ik enigszins tempo te houden: mijn doel was Joke in te halen voor de 25 kilometer. Zij was een half uur eerder gestart. Dat lukte me uiteindelijk niet, want na een kilometer of 18 begon ik moe te worden en na ongeveer 23 kilometer zat ik echt stuk. Frank haalde me toen ook weer in en we liepen even samen richting de verzorging en finish van de 25 kilometer. Joke was me deze keer te snel af, want ze was al een poos binnen. Na de verzorging (glaasje water) en de mentale steun van Rinus en Linda vertrok ik weer vol goede moed naar Castricum voor de laatste 25 km. Frank had ook nog een mentale oppepper (‘Lekker, hier had ik echt naar uitgekeken, om over de helft in de race te zitten en het eerste stuk achter ons te hebben gelaten’ (niet precies zijn woorden, maar wel de strekking)). Dit deed me erg goed. Ik voelde me helaas nog niet erg goed en moest Frank snel laten gaan. Kilometers lang zag ik zijn groene lampje om zijn arm nog in de verte, maar op een gegeven moment was hij uit zicht. Bij de lagune liep ik nog even verkeerd, maar het was wel fijn dat er veel lopers verkeerd waren gelopen. En wat me weer wat kracht begon te geven was het feit dat er veel lopers moesten overgeven en daardoor moesten wandelen. Sowieso kwam ik nu veel lui tegen die er behoorlijk doorheen zaten. Dit was allemaal bij de lagune. Zelf voelde ik me intussen ietsje beter en kon ik langzaam joggen. Ik had een grote koptelefoon op als een soort oorwarmers tegen de kou. Daardoor kon ik mijn pet ophouden en hoefde ik geen muts op, wat ik vaak erg warm vind tijdens het lopen. Langzamerhand begon ik (zo rond de 31 kilometer) wat moed te verzamelen en voelde ik dat de fighting spirit terugkwam in mijn lijf. Een en ander resulteerde in het feit dat ik wat lopers begon in te halen. Ik had door mijn koptelefoon de beschikking over een geweldige kwaliteit muziek en begon de kilometers af te tellen aan de hand van mijn nummers. Bijvoorbeeld 5 nummers staat gelijk aan 3 kilometer. Op een gegeven moment ontdekte ik dat de combinatie ‘Orinoco Flow’ van Enya en de pracht van strand en zee een soort vliegwiel in gang zette. De Kraan begon nu echt te vliegen. Het nummer duurde ongeveer 4 min 30 en ik begon dan steeds met een tempo van 10 per uur om de laatste twee minuten naar 12 per uur door te beuken. Dan liep ik even een heel klein stukje uit op het nummer ‘We wish you a merry christmas’, ook van Enya (stond toevallig erna geprogrammeerd op mijn speellijst ‘Iers’). En na het uitlopen ging ik ongeveer 70 meter heel hard doorwandelen. En daarna weer de ‘Orinoco Flow’. Heerlijk! Op dat moment heerste ik als een adelaar over het strand. Ik veegde iedereen op. Ook zag ik na een kilometer of 40 weer het groene lampje van Frank voor me. Dat lampje kwam steeds dichterbij en bij ongeveer 44 kilometer was ik bij Frank. Na even samen te hebben gelopen, liep ik het laatste stukje alleen verder naar Castricum. Laatste stuk was trouwens wat zwaarder want je zakte steeds een beetje weg in het zand. Wat een geweldige race uiteindelijk. Toen ik het restaurant (finishlocatie) binnenkwam riep ik onmiddellijk ‘Stop de klokken, de Kraan is binnen’ Eindtijd: 6u50. Echt genoten. Thuis lekker gedoucht en van 7 tot 11 geslapen, daarna met Kiki mee naar het basketbal in Hoorn en ’s avonds op de bank in slaap gevallen bij spannende aflevering van ‘Luther’. Kon de ogen niet meer open houden. Heerlijk geslapen daarna. Complimenten voor de geweldige organisatie van deze run, echt heel knap gedaan! En ook complimenten voor onze eigen Hardloopgroep Westerpark. Tobias, Bob, Frank en Joke, ook allemaal gefeliciteerd met jullie fantastische prestaties! En Jasper, heel veel dank voor al je logistieke services! Jeroen
Verhaal Joke: Tjee, wat een leuke verslagen ook van de andere lopers, heerlijk om te lezen. Ikzelf was de hele zaterdag compleet kapot, daar was die dag geen redden meer aan. Ongelooflijk dat Bob ’s morgens alweer mee ging naar het voetvallen van zijn dochter (gefeliciteerd met de winst!!). Vandaag had ik weer wel een hele goede dag, gelukkig maar. Want gisteren dacht ik nog “dit nooit meer” en nu denk ik er al weer anders over. In het busje terug naar huis zei Frank “hier ga ik geen abonnement op nemen” en misschien denkt hij hier inmiddels ook alweer anders over 😉 want het is toch wel erg knap wat alle lopers gedaan hebben. Daar denken we allemaal met een goed gevoel aan terug! Wat mij overigens nog opviel van het lopen op het strand dat behoorlijk wat lopers met enorme koplampen liepen. Een paar keer dacht ik dat er een auto achterop kwam, best a-relaxt. Maar misschien zaten er lopers bij die slecht zien in het donker. Ik had dat op de dijk, daar was ik heel blij met m’n lichtje. Inmiddels hebben niet alleen wij ons verhaal gedaan maar is er op facebook ook veel over deze loop geschreven en iedereen lijkt het erover eens dat het een geweldige loop was. Dus misschien volgend jaar weer…? En misschien met wat meer lopers? Geloof me: je krijgt er geen spijt van (of nou, soms, tijdens het lopen;-)) Nog anderen die gelopen hebben dit weekend? Vast wel, en daar hoor ik dinsdag waarschijnlijk wel meer over. Groeten, Joke.